یازدهمین دوره‌ی انتخابات ریاست جمهوری ایران در حالی برگزار شد که ساکنین ایران به شکلی تقریبا غیر منتظره، در همان دور اول با رای دادن به حسن روحانی وی را به عنوان رئیس جمهور آینده‌ی ایران تعیین کردند. صرف نظر از توافقات احتمالی پشت پرده، مردمی که از گرانی‌ها و محدودیت‌ها خسته شده بودند با اعتماد به تغییرطلب‌ترین شخص در بین کاندیداها، تمایل خود به شرایط اقتصادی بهتر، فضای باز سیاسی-اجتماعی و آزادی‌های بیشتر را به نمایش گذاشتند. در این بین، گروه‌های ملی غیر فارس که اکثریت مطلق ساکنین ایران را تشکیل می‌دهند نقشی تعیین کننده داشته‌اند.
مسئله‌ی ‘قومیت‌ها’، از اصلی‌ترین محورهای تبلیغاتی کاندیداها
انکار وجود تبعیض ملی از سوی
جریان‌های ایران‌محور، همواره یکی از چالش‌های اصلی جنبش‌های ملی-دموکراتیک غیرفارس
بوده است. ولی همزمان با تغییرات وسیع جهانی و منطقه‌ای، توسعه‌ی روز افزون این
جنبش‌ها و همچنین ایجاد مخاطرات جدی امنیتی برای ایران، حداقل به صورت ظاهری شاهد
انعطاف برخی جریان‌های ایران‌محور در مورد مسئله‌ی ‘قومیت‌ها’ بوده‌ایم.
نمود اصلی این تغییر در جریان
مناظره‌های انتخاباتی شاهد بودیم. عارف و روحانی به عنوان کاندیداهای نزدیک به اصلاح‌طلبان
و کاندیداهای اصول‌گرایی چون رضایی، قالیباف و حتی ولایتی با اظهار نظر درباره‌ی مسئله‌ی
‘حقوق قومیت‌ها’، سعی در
جذب آرای اکثریت غیرفارس ایران داشتند.
